Paphiopedilum King Arthur jest piękną hybrydą (Bingleyense x Monsieur de Curte) wyhodowaną przez angielskiego duchownego i entuzjastę storczyków Johna Crombleholme w ogrodzie botanicznym w Manchesterze, zarejestrowaną w 1915 r. Jego przodkowie, Paph.villosum, barbatum, Harrisianum, charlesworthii, rosną na Półwyspie Indochińskim i w Chinach, w podłożu zawierającym wapń, często pokrytym warstwą butwiejących liści. Należy do storczyków ciepło- i cieniolubnych, o liściach gładko-zielonych, toteż wschodnia lub północna wystawa naszych mieszkań to miejsce, gdzie powinien rosnąć bez większych problemów. Jak wszystkie paphiopedila nie tworzy pseudobulw, a jego rosnące sympodialnie rozety kwitną tylko raz. Kwitnie pod koniec lata lub jesienią, kwiaty są pojedyńcze, duże, ciemno-czerwone, bardzo trwałe.
Moje Paphiopedilum King Arthur rośnie u mnie od grudnia zeszłego roku w mieszance drobnej kory, włókna kokosowego, węgla drzewnego z dodatkiem ziemi ogrodowej i skorupek, na grubej warstwie keramzytu. Podlewam je z wyraźnymi przerwami przez podsiąk, nawożę sporadycznie.
Pęd kwiatowy zobaczyłam ok. 20 października, teraz widać go już bardzo wyraźnie:

Jest coraz większy i bardziej kosmaty:

Już niecierpliwie czekam na jego kwiat.

Minął dokładnie rok od kupna roślinki, miło jest doprowadzić samodzielnie do kwitnienia takiego cudu .

Dziś już pełny rozwój, więc portret:

Jeden kwiatek a potrafi sprawić tyle radości, ciekawe czy zakwitł Ci po raz kolejny...

Tegorocznego kwitnienia jeszcze nie było, ale cierpliwości...

Więc cierpliwości życzę Tobie i sobie, bo jestem wielkim podglądaczem waszych cudeniek